نسیم بامدادان

در اعماق ذهن من بیابانی جاریست که هیچ انتهایی ندارد. پر از ترک های غریزه و خالی از هبوط حتی یک قطره ی باران. گرم و آتشین از هرم سوزان خورشید. روشن از ضمیر تمام تابستان های جهان. در اعماق ذهن من هنوز هم حقیقت به صراحت لهجه ی آفتاب و گرمای کشنده ی تموز است. من تشنه ام، کجاست جرعه ای که بدان نفس تازه کنم؟ سایه ها سال هاست که از بیابان ذهن من گریخته اند و به دوردست بیدها پناه برده اند. سال هاست که نمی دانم منشاء این ترنم مرموز کجاست که در هر دم مرا به سمت مبهم این روزهای بی شور می کشاند. صدای اذان از گلدسته ی یک مسجد، بوی اسپند. من اینجایم. هنوز پرنده می خواند. صدای او در گون ها فرو می رود. چقدر لبریزم از واژه. ذهنم آماس شده است. دلم می خواهد خودم را فریاد بزنم. چه خوب که اینجا بیابان است و حضور ملموس هیچ جانداری، تاریکی سایه ها را باز نمی گرداند. چه خوب که با منی و یا شاید این منم که در ضربان نگاهت جاری ام. در خاطرم جان گرفته ای. امروز چندمین روز حیات است؟ چرا هنوز همه چیز قانونی ست؟ چرا هیچکس از قوانین متقن نمی ترسد؟ چه آفتاب روشنی. بی گمان، نور ادراک آسمان در چشمان تمام جاده ها می درخ نسیم بامدادان...

شاه ماهی دریا

           شاه ماهی دریا

     همیشه خواهش چشمانی که به دریا خیره می شوند، پاکی صدفها را تداعی نمی کنند.

 

نسیم بامدادان...

دیروز       امروز              فردا...دیروز یقین داشتم که چه می خواهم، باور داشتم که مسیری که به امروزهای زندگیم ختم خواهد شد، همان راهیست که برگزیده ام و فردا همان خواهد شد که من خواسته ام و آنچه که اراده کرده ام ، درست ترین است. اما امروز پس از پیمودن مسیری ناهموار و گاه سنگلاخ، پس از وفاداری عجیب به رویاها، در هنگام بزم تحقق آنها که بر پرده ی خیال می کشیدم، به ناگاه دریافته ام که، که همان رویاهای دیروز که امروز رنگ واقعیت به خود گرفته اند، آنچنان مرا دگرگونه کرده اند که دیگر دلم نمی خواهد حتی ثانیه ای در هوای حضورشان تنقس کنم. عجیب است، بسیار عجیب. خیال می کردم که این ما هستیم که به باورهایمان شکل می دهیم، آنها را می پروریم و اگر نخواستیم اشان آنها را به دور می افکنیم. اما امروز از پس دیروزها فهمیده ام که در حقیقت این ما هستیم که به دست باورهایمان ساخته می شویم و قد می کشیم... نسیم بامدادان...

گاه ردی که از خویش در قلب دیگران به جا می گذاریم آنقدر عمیق است که هرگز بدان واقف نمی شویم... 

نسیم بامدادان...